Hoe het begon…

Erover praten en van mij afschrijven dat is wat mij helpt in de verwerking van van het overlijden van onze dochter Estelle. En misschien kan ik ook andere mensen helpen die dit helaas ook mee hebben moeten maken, daarom hierbij mijn eerste blog.

10 november 2021

Ik belde het ziekenhuis omdat ik Estelle minder voelde, en zij echt een drukke baby was. Ik kon terecht en werd in het ziekenhuis aan de ctg gelegd voor 30 minuten. Alles zag er goed uit, ze hadden nog een echo gemaakt van Estelle en ook daarop was niks te zien. We spraken af dat ik die vrijdag 12 november weer zou terug komen om weer aan de ctg te liggen voor 30 minuten en haar hartslag te bekijken ook deze bleek prima te zijn.

19 en 20 november 2021

Ik voelde Estelle sinds de avond van 19 november minder, had harde buiken en was druk geweest. 19 november in de avond visite en heb het er met hen over dat ik haar minder voelde en zo harde buik had, ja waarschijnlijk te druk geweest en zijn harde buiken natuurlijk niet heel gek. Ik besluit om het in de gaten te houden, kort geleden was tenslotte alles nog goed. Zaterdag ochtend 20 november  ik besluit eerst een kopje koffie te drinken omdat ze hier meestal wel op reageert. Ze reageert hier niet op en het zit me niet lekker en besluit het ziekenhuis te bellen waar ik vanaf week 36 al onder controle ben. Eenmaal in het ziekenhuis word ik naar een bevallingskamer gebracht omdat de kamers voor de ctg nog niet open waren zo vroeg. Ze wilde mijn aan de  ctg leggen maar meteen was duidelijk dat haar hartslag niet vindbaar was, mevrouw niet meteen zorgen maken en ze kwamen met het echo apparaat samen met een paar gynaecologen. Als snel zagen ze ons mooie meisje op de echo maar ook was meteen duidelijk dat haar hartje gestopt was met 37 weken weken zwangerschap. Ze zeiden we zien geen harstslag meer en dat ze overleden was. Er stonden allemaal mensen om me heen en ik barst in tranen uit en vroeg me alleen maar af waarom, meer dan dat kon ik niet denken. Ik was kapot van verdriet!

Ik was alleen dus moest vanuit het ziekenhuis mijn vriend bellen, en kon hem alleen maar zeggen dat ons meisje Estelle was overleden.. en we moesten samen keihard huilen aan de telefoon. Ricardo heeft een vriend gebeld om hem naar het ziekenhuis te brengen en ik meteen zijn nicht(die bij ons om de hoek woont) om de kinderen die toen bij Ricardo waren op te halen. Eenmaal in het ziekenhuis zijn we in elkaars armen gevlogen en hebben we gezegd dit kan niet waar zijn.. we hebben samen keihard zitten huilen..

Toen moest er nog echo onderzoek gedaan worden om te kijken of ze daar wat op konden zien en werd er bloed bij mij afgenomen. Toen hebben we in diezelfde kamer onze familie gebeld en verteld dat Estelle was overleden.